Het zoveelste schietincident in een ganse rij : zo zou men het tragische incident in de Sandy Hook- school in Newton kunnen beschrijven ; ware het niet dat elk drama in 'zijn' specificiteit steeds extra hard aankomt. Zeker nu de allerjongsten het doelwit vormden. Heel wat experts passeerden de revue in krant en op radio, tv, internet. Veelvuldig wordt met de vinger gewezen naar de losse omgang van burger en overheid in de V.S. met schiettuig allerhande. Ook de psychologie wordt ter hulp geroepen om in de hoofden van de daders te kijken en te zoeken naar beweegredenen.
De waarheid zit hem vaak in een puzzelstuk waarbij steeds weer een aantal stukjes zoek zijn. Daar kwam o.m. Tim Krabbé achter in zijn : Wij zijn, maar wij zijn niet geschift : de schietpartij van Columbine. De werkelijkheid blijkt soms veel ingewikkelder, vreemder en griezeliger te zijn als men het pad van de gemeenplaatsen durft te verlaten. Ook Michael Moore wist grenzen te verleggen in zijn film : Bowling voor Columbine.
Dat dergelijke drama's geen exclusieve Amerikaanse aangelegenheid zijn en dus niet louter toe te schrijven zijn aan een tolerante wapenwet, bewijzen jammer genoeg voorbeelden in Europa en in ons land. We hoeven maar de naam Hans Van Themsche te laten vallen of Anders Breivik om een vraagteken in te lassen. Over deze laatste en diens motieven is er trouwens recentelijk een prachtig boek verschenen onder de titel : Het jaar zonder zomer van Erika Fatland. (net besteld !) Het Boek is de weerslag van haar gesprekken met ouders van slachtoffers en getuigen. Gaandeweg ontstaat zo een beeld van een dader, de slachtoffers en een wat manke hulpverlening. Niet direct opbeurend allemaal en misschien niet echt passend in deze eindejaarsrush, vol vrolijk en gelukkig, wel interessant om even over na te denken.
