Wij zijn niet vlug gecharmeerd door superlatieven en ratings, maar voor Bruce Springsteens nieuwste: Western stars durven wij grif met een bordje van 9 op 10 zwaaien en 5 sterren inkleuren. Je hebt er die stilletjes aan wegdeemsteren of die tegen beter weten in op leeftijd nog een plaat de wereld insturen die er beter niet had geweest, terend op het succes van vroeger èn je hebt er van het niveau van Neil Young of een Bruce Springsteen die tot op latere leeftijd weldoordachte muzikale pareltjes blijven afleveren. Western stars, het 19de studio-album van de Boss, geproduced door Ron Aniello, werd niet door iedereen aanvankelijk goed ontvangen. Het zou bol staan van verkeerde nostalgie; te klassiek, te cliché, te widespread Amerikaans, te sterk doortrokken van goedkeuring voor de pioniersmentaliteit. Anderen, waarbij wij ons voorzichtig willen aansluiten, vinden Western Stars dan weer een hoogst intimistisch, uitgebalanceerd muzikaal testament van een rasmuzikant. Welke kritiek ook: de plaat voegt nu al een paar klassiekers en blijvers aan de popgeschiedenis toe, zoals Hello Sunshine, The Wayfarer en Tucson train. Wij raden dan ook iedereen aan om de gelijknamige film te gaan zien. Maar wat wij nog meer aanraden is bij ons de bewuste cd en zijn ganse discografie te scoren. Springsteenfan geworden? Dan hebben wij nog een paar boeken in de aanbieding waarin je alles te weten komt over de singer-songwiter: de artiest èn de mens.
