Ik ben er zeker van: mocht ik de naam Wessel Te Gussinklo, in mijn brede, of minder brede vriendenkring laten vallen, dat niemand enig idee zou hebben over wie precies ik het heb. Niemand zou enigszins vermoeden dat het een schrijver is, laat staan prijzenswaardig. En toch is de Nederlandse auteur met de ietwat bizarre en naar de adellijke sfeer neigende naam, weer ééns in de prijzen gevallen. Nog niet zo lang geleden won Te Gussinklo in 2019 nog de voorloper van de Boekenbon, de Bookspot voor zijn roman: De Hoogstapelaar. (4xuitgeleend) Dit keer kaapte hij de verse Boekenbonprijs mee met zijn boek Op weg naar de Hartz (ook 4xuitgeleend), het vierde deel is dit van de semi-autobiografische romancyclus rond alter ego Ewout Meyster. De jury die het werk bekroonde, loofde de auteur om zijn schrijfstijl die je vasthoudt en de roes waarin hij de lezer onderdompelt.
Kijk, dat zijn van die dingen die je als collectievormer toch wel een beetje doet nadenken, nu en dan. Als je soms de verhouding in cijfers uitgedrukt ziet met wat aangekocht wordt en effectief gelezen wordt, dan durf je wel eens stilstaan bij het feit of je dergelijke prijsbeesten nog een kans geeft in de collectie. Maar je doet het toch, omwille van breedspectrum-redenen en diepgang. Noem het gerust meerwaarde, annex basisopdracht. En dàt blijven we, ook in deze tijden van 'pulp-fiction', wel een beetje aan onszelf verplicht.
