Gisteren overleed Juliette Gréco. Ze werd 93 jaar. De Grande Dame van het Franse chanson was de muze van veel grote schrijvers. Ze vertolkte hun poëzie zoals niemand anders het kon. Ze belichaamt een tijd, een époque die voorbij is, een Frankrijk dat verleden tijd is: een tijd waarin het Franse chanson nog de toon aan gaf: de tijd van Brel, Brassens, Gainsbourg, Aznavour, Barbara... Gréco belichaamde als geen andere de drang naar vrijheid en joie de vivre van het
naoorlogse Frankrijk. Ze werd dé stem van het existentialisme, dé chanteuse van de jaren 60. Haar melancholieke vertolkingen
van ‘Les feuilles mortes’ en ‘Jolie Môme’ zijn standards in het genre. Gelukkig is haar stem bewaard in tal van opnamen. Daarnet nog genoten van haar innemende en langoureuze versie van Gainsbourg's javanaise. Ja ook dit is zonder twijfel een standard, ééntje die zeker 5 sterren waard is.
