Een vrouw genaamd Eva.



Na 'De kinderen van de collaboratie' en 'De kinderen van het verzet' zond de Vrt onlangs ook 'De kinderen van de Holocaust' uit. De afleveringen, inclusief wat eraan vooraf ging, zijn nu nog een lange tijd te zien op VrtNu. Serene televisie is het weer, met pakkende getuigenissen van ouderen die in hun prille jaren een hoogst traumatische en onuitwisbare tijd hebben beleefd. Eén van de getuigenissen waar we met open mond naar keken, was het verhaal van de 102-jarige Eva Fastag. Eva werd als Joodse opgepakt en van bij  haar aankomst op 27 juli 1942 in de Mechelse Dossinkazerne, dè plaats waar alle op het Belgische grondgebied verblijvende Joden werden geconcentreerd voor ze naar de vernietigingskampen werden getransporteerd, tewerkgesteld als typiste in de Aufnahme. Haar taak: alle binnenkomende Joden registreren. Ontroerend moment in de documentaire: het moment dat haar ouders en familie voor haar stonden en ze hen ook moest boekstaven. Nog pakkender: het moment dat ze hen niet meer kon beschermen en ze op een gegeven moment toch op transport werden geplaatst. Toegegeven, alle getuigenissen in de reeks zijn hartroerend, maar deze van de kranige +honderdjarige zijn nog een graadje onthutsender. Haar naam deed bij ons trouwens meteen een belletje rinkelen. Zouden we daar eventueel geen boek zien passeren hebben met die naam erop? En inderdaad! In het boek: De Laatste getuige, hoe ik de Dossinkazerne en de Holocaust overleefde, vertelt zij haar hele verhaal aan historicus Pieter Serrien. Het is een relaas van  groot verdriet, stil verzet en ongeloof, aangevuld met duiding van de historicus. Sterk aanbevolen!