Afgelopen week even tijd genomen om de gouden palm 2009 : Das weisse Band van Michael Haneke te bekijken. De zwart-wit film uit onze collectie doet denken aan oude fotografie. De setting is een Duits dorp van kort voor de éérste wereldoorlog : een bucolische korenhalmwereld op de rand van de afgrond. Het dorp is een statisch gegeven ; iedereen kent er zijn plaats : de Junker, de dominee, de onderwijzer, de landbouwer en de landknecht. Onderhuids zit er een ‘whodunnit’ verborgen, want het stoffige dorpje wordt flink geteisterd door allerlei mysterieuze incidenten. De regisseur is het echter niet te doen om de ontknoping van de verhaaldraad, maar in eerste instantie om het 'à la Bergman' gevoelens van verraad, verlies en herkenning in de kleine gemeenschap bloot te leggen. Haneke laat aanvoelen hoe in een doodgewaande tijd, tal van spiegels verborgen zijn waarmee iedereen tot diep in de eigen ziel kan kijken.
(tip : goede recensies vind je ook in onze filmtijdschriften !)
